Τὸ ἀνέκδοτο

Ὁ Γκαντέμης….. Εἶναι ἓνας τύπος στόν πάγκο τοῦ μπάρ, σκυμμένος, βαρὺς καὶ ἀσήκωτος καὶ κοιτάζει συνέχεια τὸ ποτήρι του ἐπὶ μισή ὣρα, ἐντελῶς ἀκίνητος. Κάποιος ἄλλος, ἀλέγρος καὶ καλαμπουρτζής, ποὺ ἔπαιζε μπιλιάρδο μὲ τίς ὧρες, τὸν βλέπει ἔτσι νά κοιτάζει τὸ ποτὸ του ἀτελείωτα καὶ νά μὴν πίνει, καὶ γιά πλάκα ἁρπάζει τὸ ποτήρι καὶ τὸ κατεβάζει μονορούφι. Ὁ θλιμμένος βάζει τὰ κλάμματα: -Ἒλα ρέ φιλάρα, μιά πλάκα κάναμε! -Θὰ σοῦ παραγγείλω ἕνα ἴδιο, κερνάω ἐγώ.. Δέν γουστάρω νά βλέπω ἂντρες νά κλαῖνε! Καὶ ἐκεῖνος: -Δεν εἶναι αὐτό. εἶναι ποῡ ἡ σημερινὴ μέρα εἶναι ἡ χειρότερη τῆς ζωῆς μου. Πρῶτα, παρακοιμήθηκα τὸ πρωὶ καὶ ἄργησα νά πάω στό γραφεῖο. Τὸ ἀφεντικό μου τσατίστηκε καὶ μὲ ἀπέλυσε. Βγαίνω νά πάρω τὸ αὐτοκίνητό μου καί μοῡ τὸ εἴχαν κλέψει. Τὸ δήλωσα στήν ἀστυνομία καί μοῡ εἴπαν "καλὰ κρασιά, ποῡ θὰ τὸ ξαναβρεῖς". Παίρνω ἕνα τάξι νά γυρίσω σπίτι καὶ ξεχνάω μέσα τὸ πορτοφόλι μὲ ὃλες τίς πιστωτικὲς κάρτες. Τὸ παρατηρῶ τελευταία στιγμή, φωνάζω τὸν ταξιτζὴ νά σταματήσει καὶ αὐτὸς τὴν κοπάνισε ρίχνοντάς μου μία μούτζα. Μπαίνω στό διαμέρισμα καὶ πέφτω ἀπάνω στήν γυναῖκα μου στό κρεβάτι μὲ τὸν θυρωρό. Φεύγω ἀηδιασμένος, μπαίνω σ' αὐτὸ ἐδῶ τὸ μπάρ κι ἀπάνω ποῡ ἐτοιμαζόμουνα νά βάλω ἕνα τέλος στή ζωή μου, ἐμφανίζεσαι ἐσὺ καί μοῡ πίνεις τὸ δηλητήριο! Εἶμαι ἢ δέν εἶμαι γκαντέμης;