.jpg)
.jpg)
Κυριακή 20 Απριλίου 2014
Σάββατο 19 Απριλίου 2014
Η Ανάσταση του Κυρίου
Για να καταλάβουμε τι σημαίνει Ανάσταση,
άς καθήσουμε μέχρι το τέλος της πανηγυρικής ακολουθίας.
Του Δημήτρη Σωτηρόπουλου
Έφτασε και φέτος η κορύφωση του Θείου Δράματος και των συνταρακτικών γεγονότων της Μεγάλης Εβδομάδας, που ολοκληρώνεται με το Άγιο Πάσχα, την Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Το τι έκανε ο καθένας μας για να προετοιμαστεί γι’ αυτή τη μεγάλη ημέρα, το γνωρίζει καλύτερα εκείνος. Ελπίδα όλων είναι αυτή η περίοδος κατανύξεως και προσευχής, να μας έκανε όλους έστω λίγο καλύτερους.
Υπάρχει όμως ένα ακόμα πράγμα που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε: Να γιορτάσουμε κανονικά την Ανάσταση!
Τι σημαίνει αυτό; Πως η συνήθεια που έχουν πολλοί συμπατριώτες μας να πηγαίνουν στην Εκκλησία για λίγα λεπτά και να αποχωρούν αμέσως μετά το «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ», έφτασε η στιγμή που θα πρέπει να καταργηθεί!
Δυστυχώς, πολύς κόσμος το κάνει αυτό επειδή «έτσι έμαθε»: Να στολίζεται και να πηγαίνει στην Εκκλησία, ν’ ακούει τον παπά που αναγγέλει την Ανάσταση του Κυρίου μας, να διασκεδάζει με τα βεγγαλικά και μόλις η χαρμόσυνη αναστάσιμη πομπή επιστρέψει στον Ιερό Ναό για τη συνέχιση της Ακολουθίας, εκείνος να αποχωρεί και να κατευθύνεται είτε σπίτι για να απολαύσει το πασχαλινό τραπέζι, είτε – ακόμα χειρότερα – σε κάποιο «νυχτερινό κέντρο», που πραγματικά δεν έχει την παραμικρή σχέση με αυτή την Αναστάσεως Ημέρα.
Αποτέλεσμα, να αντιμετωπίζουμε την Ανάσταση ως κάτι το τετριμμένο, φολκλορικό θα έλεγε κανείς, συστατικό μίας ακόμα αφορμής για αχαλίνωτο γλέντι, διασκέδαση και ακολασία. Είναι όμως έτσι;
Φυσικά και όχι! Η αναστάσιμη Ακολουθία είναι «πολύ μεγαλύτερο γλέντι απ’ όλα αυτά», όπως μου είπε κάποτε ένας γνωστός μου, που μέχρι πρότινος γιόρταζε κοσμικώ τω τρόπω την Ανάσταση, μέχρι να τον πείσω με τα χίλια ζόρια να καθήσει στην Εκκλησία και να μη φύγει μετά τις 12 τα μεσάνυχτα (Από τότε, ούτε που ξανασκέφτηκε να πάει σε άλλα…γλέντια).
Έχει άδικο; Οι ουρανομήκεις, θριαμβευτικές ψαλμωδίες, οι αναμμένες λαμπάδες, ο Ναός που φεγγοβολεί, τα χαρούμενα πρόσωπα ιερέων και λαϊκών, όλα αυτά συμβάλουν στο να ζήσουμε όλοι εκείνες τις στιγμές «εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα»!
Στιγμές μοναδικές, για όσους τις ζουν κάθε χρόνο. Στιγμές που στερούνται πολλοί συνάνθρωποί μας, είτε λόγω άγνοιας, είτε λόγω εγωισμού.
Για φανταστείτε! Ο Κύριος μας καλεί στην αναστάσιμη χαρά Του, στην ολόφωτη εκκλησιά Του κι εμείς τι κάνουμε; Συνωστιζόμαστε στα σκοτεινά καταγώγια και τα άλλα «κέντρα διασκέδασης», αυτούς τους τόπους αμαρτίας, κραιπάλης, μέθης, ναρκωτικών και εκτρώσεων!
Εκείνος, μέσω του Αγίου Του Ιωάννη Χρυσοστόμου μας καλεί να προσέλθουμε «πάντες του συμποσίου της πίστεως», δηλαδή την Θεία Κοινωνία, κι εμείς επιλέγουμε να παραδοθούμε στην λαιμαργία του πασχαλινού τραπεζιού με τα αρνιά, τις μαγειρίτσες, τα κόκκινα αυγά κλπ. Καλά είναι κι αυτά, αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑ.
Αυτή, βρίσκεται μέσα στην αναστάσιμη Ακολουθία: Μόνο εκεί καταλαβαίνει κανείς ότι ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ και δεν πρόκειται για ένα «έθιμο» που τηρεί τυπικά κάθε χρόνο «για το καλό».
Ας κάνουμε λοιπόν κάτι διαφορετικό φέτος. Ας περιμένει για λίγο το τραπέζι μας, αφού είναι αγένεια να μας καλεί ο Οικοδεσπότης στον δικό Του Δείπνο κι εμείς ν’ αρνούμαστε να συμμετάσχουμε, ενώ έχουμε ήδη φτάσει στην Οικεία Του!
Ας αρνηθούμε τις ανώφελες, κενές διασκεδάσεις που δεν μας προσφέρουν τίποτα. Εξάλλου, από τη ζωή μας δεν λείπει η υλιστική καλοπέραση και κραιπάλη, αλλά ο προβληματισμός, η σκέψη και η πνευματικότητα.
Καλή Ανάσταση σε όλους! Και ΜΕΣΑ στην Εκκλησία…!
Υ.Γ. Ένας από τους στίχους που συνοδεύει τα εξαίσια, χαρμόσυνα τροπάρια της αναστάσιμης ακολουθίας, είναι και αυτός:
Ἀναστήτω ὁ Θεός, καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ, καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν.
Άραγε, σε ποιους αναφέρεται; Ποιοι είναι αυτοί που διασκορπίζονται και φεύγουν από προσώπου του αναστηθέντος Ιησού Χριστού;
Μήπως είμαστε εμείς, που εγκαταλείπουμε την Εκκλησία για τις υλικές απολαύσεις; Μήπως η εικόνα της φυγής και του διασκορπισμού μας από τον Ιερό Ναό αμέσως μετά το «Χριστός Ανέστη» θυμίζει λίγο τα φοβερά αυτά λόγια;
Ανήκουμε, λοιπόν, στους εχθρούς και μισούντες Αυτόν…;
Ας το σκεφθούμε καλά.
*Η φωτογραφία είναι από τον Άγιο Δημήτριο Πειραιώς.
Τετάρτη 16 Απριλίου 2014
Η σταύρωση του Χριστού
Η σταύρωση του Χριστού
Η περικοπή αρχίζει με τη μαστίγωση του Ιησού από τον Πιλάτο. Ο Ρωμαίος επίτροπος από μια πρώτη εξέταση είχε πεισθεί για την αθωότητα του Ιησού, αλλά δεν είχε το σθένος να την υποστηρίξει. Στην επιμονή του αγριεμένου λαού μαστιγώνει τον Ιησού, για να ξεθυμάνει λίγο το φονικό πάθος τους, αλλά ουσιαστικά με την πράξη αυτή εγκρίνει την ποινή του θανάτου του Ιησού, που ζητούσαν τα άγρια πλήθη.
Οι στρατιώτες μετά τη μαστίγωση, που ήταν μισός θάνατος, περιπαίζοντας τον Ιησού, του πέρασαν στο κεφάλι για βασιλικό στέμμα ένα αγκάθινο στεφάνι-στέμμα, (αφού έλεγε ότι είναι βασιλιάς), τον έντυσαν και με μια παλιά κόκκινη χλαμύδα, που βρήκαν πεταμένη μέσα στο πραιτώριο, τον προσφωνούσαν περιπαικτικά «χαίρε βασιλιά», και, αντί προσκυνημάτων, του έδιναν χαστούκια. Ο Ιησούς τα υπέμεινε όλ’ αυτά σιωπηρά και μεγαλόψυχα.
Σ’ αυτή την κατάσταση ο Πιλάτος έβγαλε έξω στο μπαλκόνι του πραιτωρίου το Χριστό και λέει στα μαινόμενα πλήθη· Νάτος! Τα πλήθη όμως μόλις τον είδαν, αντί να καλμάρουν, φώναζαν συντονισμένα «σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν». Ο Πιλάτος, συνειδητοποιώντας ότι έχει χάσει το παιχνίδι, τους αποκρίνεται πικαρισμένος· «Πάρτε τον εσείς και σταυρώστε τον. Εγώ δεν του βρίσκω αιτία θανάτου». Του απαντούν· «Σύμφωνα με το νόμο μας πρέπει να πεθάνει, διότι έκανε τον εαυτό του γιο του Θεού». Ο Ιησούς με τη σιωπή του επιβεβαιώνει ότι είναι Γιος του Θεού, και ο Πιλάτος παίρνει το μήνυμα, που τον φόβισε περισσότερο. Διακόπτει το διάλογο με το λαό, μπαίνει στο πραιτώριο και ρωτάει το Χριστό· «Από πού κατάγεσαι; είναι αλήθεια ότι είσαι Γιος του Θεού;». Ο Ιησούς όμως δεν απαντά. Σιωπά. Σα να τούλεγε· Τί ν’ απαντήσω; είν’ ανώφελο. Η δειλία δεν σου επιτρέπει να πιστέψεις αυτό που είμαι.
«Σ’ εμένα δεν απαντάς;», του λέει εκείνος, (σ’ εμένα που υποστηρίζω την αθωότητά σου;). «Ξεχνάς εξ άλλου ότι έχω εξουσία να σε σταυρώσω ή να σε ελευθερώσω;». Του λέει θαρραλέα ο Χριστός· «Έχεις, γιατί σου δόθηκε από πάνω. Αλλά η ιουδαϊκή εξουσία που με παρέδωσε σ’ εσένα έχει πιο μεγάλη αμαρτία». Ουσιαστικά ο Χριστός του έδωσε τρία δυνατά μηνύματα με την απάντησή του· α) Ότι οι κοσμικές εξουσίες πηγάζουν από το Θεό, β) ότι ο Θεός τον ανέχεται σαν άρχοντα, έστω και μεροληπτικό, και γ) ότι η ευθύνη του είναι μικρότερη από εκείνη των Ιουδαίων.
Ο Πιλάτος ένιωσε στο πετσί του αυτό το ψυχογράφημα, και φοβήθηκε. Ήθελε να τον ελευθερώσει, αλλ’ όταν τα μαινόμενα πλήθη ανέκρουαν πρύμναν, μετέτρεψαν δηλαδή τη θρησκευτική κατηγορία σε πολιτική, και με κραυγαλέα συνθήματα τον εκβίαζαν, ότι δεν είναι φίλος του Καίσαρος, αλλά προδότης, αφού στηρίζει έναν επαναστάτη, που αντιποιείται τη βασιλική ιδιότητα του Καίσαρος, τα έχασε.
Ο Πιλάτος βρέθηκε τώρα στο κενό, και απ’ αυτή τη στιγμή ενεργεί σπασμωδικά με χαμένη την ψυχραιμία. Βγάζει τον Ιησού στο δικαστικό βήμα, που λεγόταν λιθόστρωτο, και λέει με δηκτική διάθεση στο λαό· «Νάτος ο βασιλιάς σας». Απαντούν· «Εμείς δεν έχουμε βασιλιά, παρά μόνο τον Καίσαρα». Του βγαίνουν μπροστά. Προκειμένου να πετύχουν τη σταύρωση του Χριστού, δίνουν, όρκο αφοσιώσεως στο Ρωμαίο κατακτητή, οι δωσίλογοι. Ο Πιλάτος, τελικά, ηττάται και υπογράφει τη θανατική καταδίκη του Ιησού.
Οι στρατιώτες παρέλαβαν τον Ιησού και τον οδήγησαν στο Γολγοθά ή κρανίου τόπον, που ήταν έξω και δίπλα από την κεντρική πύλη της Ιερουσαλήμ, ώστε οι περαστικοί να διαβάζουν την επιγραφή ή και να τον ειρωνεύονται. Οι στρατιώτες σταύρωσαν τον Ιησού ανάμεσα σε δύο κακούργους. Οι ευαγγελισταί δεν μας δίνουν λεπτομέρειες της σταυρώσεως, διότι ήταν γνωστή στους αναγνώστες η διαδικασία της σταυρώσεως. Ούτε εμείς σε μια περιορισμένη περιγραφή, αυτήν εδώ, μπορούμε ν’ αναφερθούμε λεπτομερώς στο πώς έγινε κατά τεκμήριο η σταύρωση, παρ’ όλο ότι παρουσιάζει ενδιαφέρον. Η επιγραφή γράφτηκε στη ρωμαϊκή (την επίσημη γλώσσα του κράτους), την εβραϊκή (τη γλώσσα των εντοπίων), και στην ελληνική (τη διεθνή που τη μιλούσαν όλοι).
Η τελευταία πράξη του Ιησού πριν παραδώσει το πνεύμα του ήταν η φροντίδα για τη μητέρα του, να μείνει στο σπίτι του μαθητού του Ιωάννου. Απ’ εδώ φαίνεται ότι η Παρθένος δεν είχε ούτε παιδιά, όπως λένε οι προτεστάντες και οι αυτοονομαζόμενοι μάρτυρες του Ιεχωβά, ούτε ιδιόκτητο σπίτι. Το σπίτι όπου έμενε, το νοίκιαζε. Τέλος, όταν ο Ιησούς ζήτησε νερό και του έδωσαν ξύδι, είπε το «τετέλεσται», έγειρε το κεφάλι, και παρέδωσε το πνεύμα.
Στη συνέχεια οι Ιουδαίοι παρακάλεσαν τον Πιλάτο να επισπευθεί ο θάνατος των καταδίκων, διότι η επόμενη ημέρα ήταν σάββατο, και κατά την εθιμοτυπία τους, δεν έπρεπε να είναι εκτεθειμένα νεκρά σώματα πάνω στο σταυρό. Έπρεπε εντός της ίδιας ημέρας, στις 2-3 ώρες που απέμειναν από την Παρασκευή, να κατεβούν από το σταυρό και να ταφούν. Η επίσπευση του θανάτου γινόταν με σπάσιμο των σκελών, για να μην μπορούν πια να στηριχθούν στα πόδια τους για ν’ αναπνεύσουν, και πεθάνουν έτσι από ασφυξία μέσα σε λίγα μόνο λεπτά της ώρας.
Οι στρατιώτες έσπασαν τα πόδια των δύο άλλων, διότι ήταν ακόμη ζωντανοί, αλλά του Ιησού Χριστού δεν του τα έσπασαν, διότι ήταν ήδη κρύος ακίνητος νεκρός. Ο εντεταλμένος στρατιώτης, για επιβεβαίωση του θανάτου, έμπηξε τη λόγχη στην πλευρά του, και τινάχθηκε από αυτήν αίμα και νερό, στοιχεία που επιβεβαίωσαν το θάνατο που είχε επέλθει πριν από ώρες.
Και κλείνει η ευαγγελική περικοπή με την «υπογραφή και σφραγίδα» του Ιωάννου, συγγραφέως του τετάρτου Ευαγγελίου και ιστορικού της σταυρώσεως, λέγοντας· Αυτά τα μαρτυρεί αυτός που τα είδε με τα μάτια του (μιλάει για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο), και η μαρτυρία του είναι αληθινή· δεν είναι φαντασία, ούτε ουτοπία· είναι αυτοψία. Μη σας γελάει κανένας φαντασιοκόπος αιρετικός, απ’ αυτούς που δεν πιστεύουν ότι «ο Χριστός ήλθεν εν σαρκί»· Ο Χριστός είχε σώμα, το επιβεβαιώνει ο θάνατός του. Αυτός που τα περιγράφει έχει τη συνείδηση και την ευθύνη ότι λέει την αλήθεια, αυτά που είδαν τα μάτια του, για να πιστέψετε και σεις, όσοι δεν τον είδατε, αλλά τα μαθαίνετε από το Ευαγγέλιό του.
Ας κλίνουμε τα γόνατα κι ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο, που υπέμεινε όλ’ αυτά για τις δικές μας αμαρτίες, κι ας διατηρήσουμε την ευγνωμοσύνη μας ανεξόφλητη, για την υπέρτατη προσφορά του σ’ εμάς, που δεν την αξίζαμε, αλλ’ ήμασταν άξιοι θανάτου. Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι!
Σ’ αυτή την κατάσταση ο Πιλάτος έβγαλε έξω στο μπαλκόνι του πραιτωρίου το Χριστό και λέει στα μαινόμενα πλήθη· Νάτος! Τα πλήθη όμως μόλις τον είδαν, αντί να καλμάρουν, φώναζαν συντονισμένα «σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν». Ο Πιλάτος, συνειδητοποιώντας ότι έχει χάσει το παιχνίδι, τους αποκρίνεται πικαρισμένος· «Πάρτε τον εσείς και σταυρώστε τον. Εγώ δεν του βρίσκω αιτία θανάτου». Του απαντούν· «Σύμφωνα με το νόμο μας πρέπει να πεθάνει, διότι έκανε τον εαυτό του γιο του Θεού». Ο Ιησούς με τη σιωπή του επιβεβαιώνει ότι είναι Γιος του Θεού, και ο Πιλάτος παίρνει το μήνυμα, που τον φόβισε περισσότερο. Διακόπτει το διάλογο με το λαό, μπαίνει στο πραιτώριο και ρωτάει το Χριστό· «Από πού κατάγεσαι; είναι αλήθεια ότι είσαι Γιος του Θεού;». Ο Ιησούς όμως δεν απαντά. Σιωπά. Σα να τούλεγε· Τί ν’ απαντήσω; είν’ ανώφελο. Η δειλία δεν σου επιτρέπει να πιστέψεις αυτό που είμαι.
«Σ’ εμένα δεν απαντάς;», του λέει εκείνος, (σ’ εμένα που υποστηρίζω την αθωότητά σου;). «Ξεχνάς εξ άλλου ότι έχω εξουσία να σε σταυρώσω ή να σε ελευθερώσω;». Του λέει θαρραλέα ο Χριστός· «Έχεις, γιατί σου δόθηκε από πάνω. Αλλά η ιουδαϊκή εξουσία που με παρέδωσε σ’ εσένα έχει πιο μεγάλη αμαρτία». Ουσιαστικά ο Χριστός του έδωσε τρία δυνατά μηνύματα με την απάντησή του· α) Ότι οι κοσμικές εξουσίες πηγάζουν από το Θεό, β) ότι ο Θεός τον ανέχεται σαν άρχοντα, έστω και μεροληπτικό, και γ) ότι η ευθύνη του είναι μικρότερη από εκείνη των Ιουδαίων.
Ο Πιλάτος ένιωσε στο πετσί του αυτό το ψυχογράφημα, και φοβήθηκε. Ήθελε να τον ελευθερώσει, αλλ’ όταν τα μαινόμενα πλήθη ανέκρουαν πρύμναν, μετέτρεψαν δηλαδή τη θρησκευτική κατηγορία σε πολιτική, και με κραυγαλέα συνθήματα τον εκβίαζαν, ότι δεν είναι φίλος του Καίσαρος, αλλά προδότης, αφού στηρίζει έναν επαναστάτη, που αντιποιείται τη βασιλική ιδιότητα του Καίσαρος, τα έχασε.
Ο Πιλάτος βρέθηκε τώρα στο κενό, και απ’ αυτή τη στιγμή ενεργεί σπασμωδικά με χαμένη την ψυχραιμία. Βγάζει τον Ιησού στο δικαστικό βήμα, που λεγόταν λιθόστρωτο, και λέει με δηκτική διάθεση στο λαό· «Νάτος ο βασιλιάς σας». Απαντούν· «Εμείς δεν έχουμε βασιλιά, παρά μόνο τον Καίσαρα». Του βγαίνουν μπροστά. Προκειμένου να πετύχουν τη σταύρωση του Χριστού, δίνουν, όρκο αφοσιώσεως στο Ρωμαίο κατακτητή, οι δωσίλογοι. Ο Πιλάτος, τελικά, ηττάται και υπογράφει τη θανατική καταδίκη του Ιησού.
Οι στρατιώτες παρέλαβαν τον Ιησού και τον οδήγησαν στο Γολγοθά ή κρανίου τόπον, που ήταν έξω και δίπλα από την κεντρική πύλη της Ιερουσαλήμ, ώστε οι περαστικοί να διαβάζουν την επιγραφή ή και να τον ειρωνεύονται. Οι στρατιώτες σταύρωσαν τον Ιησού ανάμεσα σε δύο κακούργους. Οι ευαγγελισταί δεν μας δίνουν λεπτομέρειες της σταυρώσεως, διότι ήταν γνωστή στους αναγνώστες η διαδικασία της σταυρώσεως. Ούτε εμείς σε μια περιορισμένη περιγραφή, αυτήν εδώ, μπορούμε ν’ αναφερθούμε λεπτομερώς στο πώς έγινε κατά τεκμήριο η σταύρωση, παρ’ όλο ότι παρουσιάζει ενδιαφέρον. Η επιγραφή γράφτηκε στη ρωμαϊκή (την επίσημη γλώσσα του κράτους), την εβραϊκή (τη γλώσσα των εντοπίων), και στην ελληνική (τη διεθνή που τη μιλούσαν όλοι).
Η τελευταία πράξη του Ιησού πριν παραδώσει το πνεύμα του ήταν η φροντίδα για τη μητέρα του, να μείνει στο σπίτι του μαθητού του Ιωάννου. Απ’ εδώ φαίνεται ότι η Παρθένος δεν είχε ούτε παιδιά, όπως λένε οι προτεστάντες και οι αυτοονομαζόμενοι μάρτυρες του Ιεχωβά, ούτε ιδιόκτητο σπίτι. Το σπίτι όπου έμενε, το νοίκιαζε. Τέλος, όταν ο Ιησούς ζήτησε νερό και του έδωσαν ξύδι, είπε το «τετέλεσται», έγειρε το κεφάλι, και παρέδωσε το πνεύμα.
Στη συνέχεια οι Ιουδαίοι παρακάλεσαν τον Πιλάτο να επισπευθεί ο θάνατος των καταδίκων, διότι η επόμενη ημέρα ήταν σάββατο, και κατά την εθιμοτυπία τους, δεν έπρεπε να είναι εκτεθειμένα νεκρά σώματα πάνω στο σταυρό. Έπρεπε εντός της ίδιας ημέρας, στις 2-3 ώρες που απέμειναν από την Παρασκευή, να κατεβούν από το σταυρό και να ταφούν. Η επίσπευση του θανάτου γινόταν με σπάσιμο των σκελών, για να μην μπορούν πια να στηριχθούν στα πόδια τους για ν’ αναπνεύσουν, και πεθάνουν έτσι από ασφυξία μέσα σε λίγα μόνο λεπτά της ώρας.
Οι στρατιώτες έσπασαν τα πόδια των δύο άλλων, διότι ήταν ακόμη ζωντανοί, αλλά του Ιησού Χριστού δεν του τα έσπασαν, διότι ήταν ήδη κρύος ακίνητος νεκρός. Ο εντεταλμένος στρατιώτης, για επιβεβαίωση του θανάτου, έμπηξε τη λόγχη στην πλευρά του, και τινάχθηκε από αυτήν αίμα και νερό, στοιχεία που επιβεβαίωσαν το θάνατο που είχε επέλθει πριν από ώρες.
Και κλείνει η ευαγγελική περικοπή με την «υπογραφή και σφραγίδα» του Ιωάννου, συγγραφέως του τετάρτου Ευαγγελίου και ιστορικού της σταυρώσεως, λέγοντας· Αυτά τα μαρτυρεί αυτός που τα είδε με τα μάτια του (μιλάει για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο), και η μαρτυρία του είναι αληθινή· δεν είναι φαντασία, ούτε ουτοπία· είναι αυτοψία. Μη σας γελάει κανένας φαντασιοκόπος αιρετικός, απ’ αυτούς που δεν πιστεύουν ότι «ο Χριστός ήλθεν εν σαρκί»· Ο Χριστός είχε σώμα, το επιβεβαιώνει ο θάνατός του. Αυτός που τα περιγράφει έχει τη συνείδηση και την ευθύνη ότι λέει την αλήθεια, αυτά που είδαν τα μάτια του, για να πιστέψετε και σεις, όσοι δεν τον είδατε, αλλά τα μαθαίνετε από το Ευαγγέλιό του.
Ας κλίνουμε τα γόνατα κι ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο, που υπέμεινε όλ’ αυτά για τις δικές μας αμαρτίες, κι ας διατηρήσουμε την ευγνωμοσύνη μας ανεξόφλητη, για την υπέρτατη προσφορά του σ’ εμάς, που δεν την αξίζαμε, αλλ’ ήμασταν άξιοι θανάτου. Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι!
Αθανάσιος Γ. Σιαμάκης, αρχιμανδρίτης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)