Η λέξη «καρναβάλι» και «καρνάβαλος», προέρχεται από την ιταλική λέξη carne=κρέας + vale=έχε γεια Τελευταία ημέρα κρεοφαγίας. Δηλαδή έχει ταυτόσημη έννοια με την ελληνική λέξη «απόκρεω», πού σημαίνει απομακρύνομαι από το κρέας και πού αφορά στην περίοδο πριν την έναρξη τής νηστείας τής Μ. Σαρακοστής, τής προετοιμασίας δηλαδή για το Πάσχα, πού είναι καθαρά χριστιανική παράδοση.Σε αυτή λοιπόν την πνευματική περίοδο πού καθορίστηκε από την Εκκλησία και πού ονομάζεται «Τριώδιο», αναμίχθηκαν δυστυχώς εκδηλώσεις, έθιμα, θρησκευτικές ειδωλολατρικές τελετές και δημιούργησαν ένα ενιαίο σύνολο, γνωστό σήμερα σαν καρναβάλι.
Η παράδοση τού καρναβαλιού είναι πολύ παλαιά. Συνδέεται με τις ειδωλολατρικές εκδηλώσεις των αρχαίων Ελλήνων προς τιμή τού «θεού» τού κρασιού, τού Διονύσου, τού λεγομένου και Βάκχου. Αυτές οι τελετές πού είχαν έντονο ειδωλολατρικό θρησκευτικό χαρακτήρα, επέδρασαν και στη Δύση αλλά και στην Ανατολή, στους Βυζαντινούς.
Αυτή καθ’ εαυτή η διονυσιακή λατρεία, είχε βασικό χαρακτήρα και κύριο στοιχείο τα ακατανόμαστα όργια, το χυδαίο ερωτισμό, τις πάσης φύσεως ηθικές παρεκτροπές, την παθολογική έκσταση μέχρι τού σημείου τής ωμοφαγίας ζωντανών ζώων και ανθρώπων! Σύμφωνα μέ τούς ειδικούς, το διονυσιακό πνεύμα ήρθε,επιβλήθηκε και εκτόπισε το απολλώνιο πνεύμα, δηλαδή το μέτρο και τη νηφαλιότητα.
Δεν είναι τυχαίο ότι η διονυσιακή λατρεία επιβλήθηκε από απολυταρχικά καθεστώτα, όπως εκείνο των Πεισιστρατιδών τον 6ο π.Χ. αιώνα στην Αθήνα, ως στροφή των λαϊκών μαζών στον ηδονισμό, τις ηθικές ελευθεριότητες και τη μέθη, προκειμένου να μη διαμαρτύρονται για την πολιτική καταπίεση!
Για εμάς τούς Χριστιανούς και την Εκκλησία, οι καρναβαλιστικές εκδηλώσεις είναι έθιμο ειδωλολατρικό, είναι συνέχεια των αρχαίων ειδωλολατρικών εκδηλώσεων. Είναι πομπές και έργα σατανικά. Λατρεία τού Σατανά. Μάλιστα η Ιερά Σύνοδος τής Εκκλησίας, σε παλαιότερη εγκύκλιό της, το 1957, καλούσε όλους τούς πιστούς: « να εγκαταλείψουν αυτά τα σκοτεινά και οργιώδη βακχικά σκιρτήματα»…Οι Χριστιανοί μάλιστα πού συμμετέχουν σ’ αυτά ( είτε ντύνονται καρναβάλια, είτε όχι ), αφορίζονται, δηλαδή δεν μπορούν να συμμετάσχουν στη Θεία Κοινωνία.
Σχετικά μάλιστα με τις μεταμφιέσεις, ο ΞΒ’ Κανών τής ΣΤ’ Οικουμ. Συνόδου, αναφέρει: «…μηδένα άνδρα γυναικείαν στολήν ενδιδύσκεσθαι, η γυναίκα τήν ανδράσιν αρμόδιον. Αλλά μήτε προσωπεία κωμικά ή σατυρικά, ή τραγικά υποδύσεσθαι…». Δυστυχώς, σε παρόμοιες ειδωλολατρικές εκδηλώσεις, έλαβε μαρτυρικό θάνατο ο Απόστολος Τιμόθεος, Επίσκοπος Εφέσσου και μαθητής τού Απ. Παύλου, όταν προσπάθησε να διδάξει και να παρακινήσει στο σταμάτημα των αταξιών και οργίων.
Δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι λατρεύουμε τον Θεό και ταυτόχρονα να αποδίδουμε λατρεία στους δαιμονικούς «θεούς».
Πηγή: Ὀρθόδοξος Τύπος 12/02/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου