Συνταξιδιώτες

Σήμερα έκλεισε ένα μεγάλο κεφάλαιο για μένα.

Το αεροπλάνο που με ταξίδευε προσγειώθηκε. Η τελευταία προσγείωση.

Με θητείες τουλάχιστον δεκαετίας με Συλλόγους Γονέων,
στον Παιδικό σταθμό και Νηπιαγωγείο Δημοσίων Υπαλλήλων Νομού Θεσσαλονίκης,
στο 2ο Γυμνάσιο Χαριλάου,
στο 31ο Γενικό Λύκειο Θεσσαλονίκης και φυσικά
στο 29ο Δημοτικό Σχολείο Θεσσαλονίκης, που με τη βοήθεια του Θεού και όλων των συνεργατών μου, προσπαθήσαμε όλοι μαζί να κάνουμε ότι ήταν δυνατόν να έχουν τα παιδιά μας αυτά που χρειάζονταν αλλά πολλές φορές η ίδια η Πολιτεία δεν μπορούσε να προσφέρει.

Τα καταφέραμε πιστεύω.

Απόδειξη, το ζεστό χειροκρότημα όλων σας, γονέων-κηδεμόνων, παιδιών, εκπαιδευτικών σήμερα στη γιορτή και το δώρο έκπληξη του ΔΣ, Η συγκίνησή μου ήταν τόσο μεγάλη που δεν μπόρεσα να σας αρθρώσω δύο λόγια.

Σας ευχαριστώ όμως από εδώ πάλι από καρδιάς. Όλα τα ΔΣ, γονείς - κηδεμόνες παλαιούς και νέους του Συλλόγου, τον κ. Διευθυντή, τους εκπαιδευτικούς, το υπόλοιπο προσωπικό του Σχολείου. Χωρίς εσάς δεν θα είχαμε αυτό το αποτέλεσμα.

Όσους-ες στεναχώρησα παρακαλώ να με συγχωρέσουν. Δεν έγινε από πρόθεση.

Το τηλέφωνο μου θα είναι όπως πάντα ανοικτό για κάθε βοηθεια.

Να είστε δίπλα στο Σύλλογο. Έτσι στηρίζετε το σχολείο, βοηθάτε τα παιδιά. Πιστέψτε με. Η συνεργασία, ο διάλογος και η καλή διάθεση ήταν το μυστικό επιτυχίας μας.

Ο Θεός να σας έχει καλά.

Για πάντα δικός σας,

Χρίστος Σιάπκαρης

Σημ. Στην καρδιά μου ήδη έχει χαραχθεί.