Για όσους είναι γεννηµένοι µεταξύ 1945-1985

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραµε να επιßιώσουµε.
Ήµαστε µια γενιά σε αναµονή: περάσαµε την παιδική µας ηλικία περιµένοντας. Έπρεπε να περιµένουµε δύο ώρες µετά το φαγητό πριν κολυµπήσουµε, δύο ώρες µεσηµεριανό ύπνο για να ξεκουραστούµε και τις Κυριακές έπρεπε να µείνουµε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουµε.
Ακόµα και οι πόνοι περνούσαν µε την αναµονή.


Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά..
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε οτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.
Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

 
 Ακόµα και τα παιχνίδια µας ήταν  ßίαια. Περνάγαµε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια  αυτοκίνητα για να κάνουµε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια  κατηφόρα και µόνο τότε ανακαλύπταµε ότι είχαµε ξεχάσει  να ßάλουµε φρένα.
Παίζαµε «µακριά γαϊδούρα» και κανείς µας  δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..

Βγαίναµε από το σπίτι τρέχοντας  το πρωί, παίζαµε όλη τη µέρα και δεν γυρνούσαµε στο σπίτι παρά  µόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόµους.

Κανείς δεν  µπορούσε να µάς ßρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαµε τα  κόκκαλα και τα δόντια µας και δεν υπήρχε κανένας νόµος για να  τιµωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαµε  πόλεµο µε πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι  συνηθισµένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν µε λίγο ιώδιο ή  µερικά ράµµατα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά µόνο ο εαυτός σου.

Είχαµε καυγάδες και κάναµε καζούρα ο  ένας στον άλλος και µάθαµε να το ξεπερνάµε.

 Τρώγαµε γλυκά και πίναµε αναψυκτικά, αλλά δεν ήµασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από  εµάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόµασταν  µπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας µας  δεν έπαθε τίποτα. Καµιά φορά κολλάγαµε ψείρες στο σχολείο και  οι µητέρες µας το αντιµετώπιζαν πλένοντάς µας το κεφάλι µε ζεστό  ξύδι..

Δεν είχαµε Playstations, Nintendo 64, 99  τηλεοπτικά κανάλια, ßιντεοταινίες µε ήχο surround,  υπολογιστές ή Ιnternet. Εµείς είχαµε φίλους.. Κανονίζαµε να ßγούµε  µαζί τους και ßγαίναµε. Καµιά φορά δεν κανονίζαµε τίποτα, απλά ßγαίναµε στο δρόµο και εκεί συναντιόµασταν για να παίξουµε  κυνηγητό, κρυφτό, αµπάριζα.... µέχρι εκεί
έφτανε η τεχνολογία. 

Περνούσαµε  τη µέρα µας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναµε παιχνίδια  µόνοι µας από ξύλα. Χάσαµε χιλιάδες µπάλες ποδοσφαίρου.  

Πίναµε νερό κατευθείαν από τη ßρύση, όχι εµφιαλωµένο, και  κάποιοι έßαζαν τα χείλη τους πάνω στη ßρύση. Κυνηγούσαµε  σαύρες και πουλιά µε αεροßόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήµασταν  ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να µας επιßλέπουν.


Πηγαίναµε µε το ποδήλατο ή περπατώντας µέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαµε από την πόρτα. Φανταστείτε το!
Χωρίς να ζητήσουµε άδεια από τους γονείς µας, ολοµόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσµο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραµε;

 
Κάναµε διακοπές τρεις µήνες τα καλοκαίρια και περνούσαµε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέµα µε δείκτη προστασίας 30 και χωρίς µαθήµατα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναµε όµως φανταστικά κάστρα στην άµµο και ψαρεύαµε µε ένα αγκίστρι και µια πετονιά.
Ρίχναµε τα κορίτσια κυνηγώντας τα και όχι πιάνοντας κουßέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαµε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και µέσα από όλα αυτά µάθαµε και ωριµάσαµε.

Αν εσύ είσαι από τους  «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες  την τύχη να µεγαλώσεις σαν  παιδί...

Αγνώστου ταυτότητας µέχρι  στιγµής.
Τον/την ευχαριστούµε για το ταξίδι...
Άς το διαβάσουν κι αυτοί που είναι  ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΔΙΑ...